[NZ] Kolonia herosów, czyli wakacyjna gonitwa Grovera [1/10]

Yap

Witam.

Znacie mnie już pewnie z poprzedniego Fanficka. Na początek krótka przemowa niezbędna do rozpoczęcia lektury:
Na ogół wszystkie Fan Ficki są takie same. To znaczy o kimś kto przybył na Obóz herosów, poznaje go, dowiaduje się że jest herosem i tak dalej. Mój Fanfick jest inny. Jest on komediowy i całkowicie zgodny z prawdą. W tym roku czwarty raz z rzędu wyjeżdżałam na kolonię z przyjaciółmi. Ponieważ zaraziłam ich Persomanią podzieliliśmy się na role. Mnie przypadła rola Grovera. Więc w jego imieniu opisuję wszystkie wesołe, miłe(i nie tylko) przygody. Jest to więc wakacyjny bonus herosów. Nie przynudzam więcej, biorę się za pisanie. Miłego czytania!
PS. Są tu postaci żyjące i nieżyjące. Krótko mówiąc- pogodziłam ich w jednym FF Cool

.

24 VI 2011r
Totalna załamka. Albo jeszcze gorzej. To była najgorsza niespodzianka w moim dotychczasowym życiu.
Może zacznę od początku. Jakieś kilka dni temu przetransportowano mnie samolotem do POLSKI. Polska to w tym roku najzimniejszy kraj w Europie. Jest tu zaledwie 15*C, a w górach 9*C. Brrr. Oczywiście znowu myślałem, że mnie wygnali. Z nerwów zjadłem pół krzesła w samolocie. Ale na szczęście umieszczono mnie w miłym domku w Zakopanem, gdzie mieszkała pewna ciemnowłosa pani o jasnym uśmiechu z pseudonimem Pańcia Meduza. Nawet fajnie było w tym domku. Do dzisiaj. Pańcia Meduza obudziła mnie i z radosną miną powiedziała kilka słów. Dobra poprawka: WYSZCZEBIOTAŁA je tak, że ledwo zrozumiałem.
-Niespodzianka! Jedziesz dziś na wakacyjny wyjazd!
Wyłudziłem od niej trochę więcej informacji. A więc okej, jadę na dziesięć dni(w tym dwa w podróży) nad polskie morze jako najdzielniejszy satyr i dlatego, że odnalazłem Pana. Dobra wiadomość: będzie Percy, Annabeth, Kalina, Nico. Zła wiadomość: będzie wielu małych herosów i dwie Łowczynie Artemidy (niee!) No i nie wiem czy się cieszyć, czy nie, ale będzie też Luke. Ostatnimi czasy wiele się wydarzyło. Słyszałem, że się zmienił czy coś... No więc szybko się spakowałem i poszedłem na dworzec z Pańcią Meduzą. Wreszcie się dowiedziałem czemu ona jest taka troskliwa. Po prostu jest opiekunką na kolonii.
Kiedy zobaczyłem Percy'ego i Annabeth zapomniałem o bożym świecie. Wyściskałem ich, ucałowałem Kalinę i niestety musiałem iść poznawać nowych herosów. Inni satyrzy szaleją aż za bardzo. Ludzie, oni mieli po 9 lat! Kogo oni sprowadzają. Przyjechał wreszcie nasz pociąg. Trochę opadła mi szczęka, bo była to kuszetka ze wszystkimi bajerami. A potem gwałtownie się oburzyłem, bo pańcie (były dwie, ratunku!) zaczęły przydzielać nas do przedziałów. Oczywiście, że uczepiłem się Percy'ego, ale nie można przemówić pańciom do rozumu. No więc przydzielili mnie do Annabeth, Stelli córki Afrodyty, Zoe Nightstade i dwójki małych herosek. Zoe bardzo ubolewała, że musi być ze mną. Stella też trochę kręciła nosem, więc pierwszą godzinę jazdy pomagałem ścielić łóżka małym herosom. Były to dwie dziewczynki. No a drugą godzinę przesiedziałem na środkowym piętrze u Annabeth i jedliśmy potajemnie chipsy ryjąc się na całego. Oczywiście ryliśmy się z młodych, które patrzyły na nas i nie wiedziały że cokolwiek jemy. Potem Stella zrobiła zbiórkę na górnym łóżku. Było już około jedenastej w nocy. Córka Afrodyty wzięła komórkę (z braku latarki) i oświetlając sobie twarz zaczęła opowiadać nam horrory. Nie były to wcale takie straszne horrory, raczej komedie. Stella nabrała dobrego humoru i zaczęła nas straszyć z zaskoczenia. Kiedy w jej opowieści wszystko było oblane krwią wrzasnęła nagle:
-Igła była oblana... Sokiem pomarańczowym!
Potem przyszła dalsza część pijaństwa:
-Przekręć, poliż, zamocz i zjedz.
A potem zenit:
-Krwawa Mary, ząbki cztery: dwa wybite i dwa zgnite.
I wtedy weszła pańcia Meduza. Przestało być śmiesznie i zaczął się prawdziwy horror. Pańcia nawrzeszczała na Stellę, że co ona sobie myśli, opowiadać maluchom horrory, przy okazji wydarła się na mnie, że jak ja mogę pozwalać na to, żeby maluchy tego słuchały, a małe heroski jakby dla potwierdzenia zaczęły się skarżyć, że się boją. No super. Bardzo wolno i bardzo zrezygnowanie zszedłem na moje piętro, najbardziej dolne i już miałem położyć się spać, gdy moja ulubiona młoda heroska (o pseudonimie Mały Hadesik) wychyliła się z górnego piętra i prosi mnie żebym jej poczytał książkę!. Po prostu załamka. No trudno. Poniżyłem się. Poczytałem. Zasnęła u mojego boku. Obudził ją śmiech Annabeth, byłem na nią wściekły, a moje przekonanie, że to będzie dziesięć dni udręki utwierdziły słowa Małego Hadesika. Powiedziała: Chuchasz na mnie jak mój pies. Nie było zbyt miło patrzeć jak Annabeth dusi się ze śmiechu. Była pierwsza w nocy. Starałem się zasnąć.
Ostatnia myśl przed snem brzmiała tak:
Chyba nie wrócę stąd żywy...

Mam nadzieję że się podoba.

.
Pozdroofka![/i]

Nike126

Całkiem całkiem. Zobaczymy, co będzie dalej.
A z ciekawości, kontynuujesz poprzedniego fika? Very Happy