Córki [+13] [NZ 2/?] - PercyJackson.fora.pl

Forum PercyJackson.fora.pl Strona Główna

FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj

Córki [+13] [NZ 2/?]
Idź do strony 1, 2 Następny

Forum PercyJackson.fora.pl Strona Główna -> Tartar / Porzucone ff

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Autor

Wiadomość

Gilbert
Apollo w spodenkach

Dołączył: 27 Paź 2010
Posty: 120
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5

Wysłany: Nie 17:14, 07 Lis 2010 Temat postu: Córki [+13] [NZ 2/?]

Cytat:

Majta i czytajta. Poświęciłam na to swoją klawiaturkę :'3 Hah. No dobra. Powieść będzie opowiadała o takiej dżołsze, Shawnie, która jest córka jakieś bogini, ale nie wie jakiej (wy się pewnie prędko zorientujecie) no i raz coś jej się przytrafiło. Bez prologów itp. Będzie to czyste, fajne opowiadanie. Tolerancyjne, żeby nie było.
Akcja będzie/toczy się w trakcie trwania "BwL", ale w pierwszym rozdziale tego nie widać. Ave!

1.
Weszłam do księgarni i aż mnie zemdliło. Półki zawalone były badziewnymi książkami o mitologii greckiej. „Mitologia”… „Percy Jackson”.
- Ble. – jęknęłam podchodząc do lady sklepowej, za która stał mój tata.
- Kotku. – zaśmiał się mierzwiąc moją różnokolorową czuprynę. Zerknęłam na stosy plakatów Logana Lermana w kącie po czym zwróciłam się z powrotem do taty.
- A jaka była mama?

Tak. To brzmi dziwnie. Rozmawiam z tatą o mdlących książkach o greckich fizdrygałkach, a tu nagle wyskakuję z mamą.
Ale…
Moja mama była grecką fizdrygałką.

- Podobna do ciebie. – odparł tata uśmiechając się lekko blednąc na twarzy. No tak…
- Ale ja chcę czegoś więcej. – jęknęłam. Tato skrzywił się nieznacznie i wpadł z łomotem do magazynu. Prychnęłam głośno i wyszłam z księgarni. Torba biła mnie o udo, ale szłam. Na dworze było strasznie zimno.
Jestem podobna do mamy? Może trochę…
1. Mam niebiesko-zielono-fioletowo-czerwone włosy.
2. Jestem wysoka.
3. Wyglądam jak chodzący sygnalizator drogowy.
4. JESTEM GRECKĄ FIZDRYGAŁKĄ.
Czytałam te wszystkie durne książki. Podziemia… Labirynty… Olimp… Uznanie…
Ph!
Nad moją głową nigdy nie zaświecił znak mojej mamy.
Nigdy.
Nigdy.
Nigdy.

Dotarłam do szkoły. Do szkoły zupełnie rąbniętych dzieciaków.
- Shawni! – zawołał ktoś schodzący z marmurowych schodów. Przede mną wyprostowała się drobna blondyna, Jocelyn.
Uśmiechnęłam się.
- Jos!
Przyjaciółka też się rozpromieniła. Lubiłam ją. Nigdy nie mówiła za dużo, a jak już mówiła to zapominała o literce „e”.
Weszłyśmy do klasy języka włoskiego rozmawiając z ożywieniem. Nauczyciel siedział już za biurkiem.
- Buongiorno. – rzuciłam niedbale w jego stronę.
- Boungiorno signor. – powtórzyła Jos kłaniając się w jego stronę.
- Musisz tak robić? – spytałam siadając w swojej ławce. Jocelyn zrobiła jeszcze dwa kroki i usiadła za mną.
- Ni zawsz. – odparła.
Zdmuchnęłam grzywkę. Wolałabym już chodzić na francuski, choć każdy język inny niż angielski to dla mnie katorga. Równo z dzwonkiem nauczyciel wstał i zawołał:
- Benwenuto!
Odpowiedzieliśmy mu zgodnym szmerem. Zaczęła się lekcja.

***
- Ni uważasz, ż ta lkcja była cikawa?
Roześmiałam się. Nasze buty bezczelnie obijały się o wykafelkowaną podłogę zostawiając czarne ślady. Pewnie wuefista – pan Connor zgarnąłby nas przy pierwszej okazji, ale chyba był za bardzo zmęczony dwudziestoma kółeczkami, jakie kazali mu zrobić uczniowie klasy sportowej.
- Taak. – odparłam niedbale poprawiając torbę na ramieniu. Wyjęłam z niej jabłko i zaczęłam je nadgryzać.
Wpadłyśmy z hukiem do stołówki. Większość ludzi gadało coś o wielkiej imprezie na skalę miastową… Chcąc niechcąc Tulsa była dość duża, a miejscowe kluby obchodziły właśnie wybicie się do stanowej czołówki. Szkoła Monte Cassino mogła być idealnym miejscem na tego rodzaju imprezy. Ave!
- Piękny dzień, no nie? – zawołał jeden z chłopaków idących naprzeciwko.
- Nie denerwuj mnie. – warknęłam, gdy się do nas zbliżył.
Rick to jeden z przykładów ludzi, którzy ‘nie chcą, ale dobrze wychodzą na zdjęciach’. Jest jednym z zawodników drużyny koszykarskiej, więc jest wyższy nawet ode mnie. A Jos powinna stanąć na Empire State Building, żeby dosięgnąć jego głowy. Momentami nawet ja chciałam stanąć na jakimś krześle, żeby móc go wspaniałomyślnie cmoknąć w policzek.
To dobry przyjaciel…
- Pwnie jst zła, bo zająłś jij mijsce w grupi francuskigo. – powiedziała Jocelyn z uśmieszkiem aniołka. Rick zgromił ją wzrokiem. Byli kuzynami i dokładnie rozumieli wszystkie swoje toki myślenia. Nawet jeśli ja nie wiedziałam o co chodzi…
- Kochani – zaczęłam słodziutko – nie bądźcie tacy. – żachnęłam się rzucając ogryzkiem w Ricka.
- Ej! – zawołał z wyrzutem. Ja tylko wyszczerzyłam zęby. W sumie to cała nasza trójka doskonale rozumiała się bez słów.
- Zaraz gomtria. - poinformowała nas Jocelyn.
- Ja zwiewam. – oznajmiłam. Przyjaciele kiwnęli… Nie było to dla nich zbytnią nowością. Często uciekałam. Mój tata całkowicie się tym nie przejmował. Wiedział, że nawet jeśli nie będę chciała to nauczę się tego co było na lekcjach.
- Co tym razem? – zapytał Rick zerkając na mnie sceptycznie.
- Dajmy na to, że zepsute jabłko. – powiedziałam i zanim zdążyli się odezwać dodałam – Kocham was!

***
Tata jak zwykle się nie zdziwił widząc mnie przy regale z opracowaniami mitologii greckiej.
- Co czytasz? – spytał.
- „Bogini tęczy, Iris, pełniła funkcję wysłanniczki oraz pokojówki królowej bogów, Hery. Iris była boską łączniczką…” – urwałam wpatrując się w litery z rozbawieniem. Tata chyba nie załapał. To było normalne z jego strony.
- Boską, noo… Znaczy, że miała boskie ciało i boskie, kocie ruchy?
- Shawnie, naprawdę nie… - tata też urwał i zaczął się śmiać. Odłożyłam książkę i podeszłam pod schody na górę.
- Gdzie idziesz?- spytał tato ścierając sobie łzy spod oczu.
- Zadzwonię do Jos i Ricka czy idą na tą imprezę… Może Jocelyn weźmie też Gilberta… - odpowiedziałam szczerząc zęby i odgarniając sobie włosy z czoła.

-//-
Dorothea wkroczyła do auli szkoły Monte Cassino trochę za szybko. „Wielkie Wejścia” były jak dla niej zbytnio przereklamowane. Poprawiła trochę swoją pomarańczową sukienkę bombkę i zaczęła dumnie kroczyć ku innym, szybszym ludziom. Wśród nich dostrzegła Norę Grimmie. Znakomicie. Podeszła do niej i jakby nigdy nic zapytała trochę bezczelnie:
- Jakim kolorem dziś mi służysz?
Nora uniosła brwi, gapiąc się na pannę ‘och-i-ach-jaka-ja-jestem-piękna-i-cudowna’.
- Witaj. – powiedziała, nawet nie obdarzając jej swoim znanym „grimmowskim” spojrzeniem – Ładna sukienka.
Co Nora sobie myślała przychodząc tutaj?
- Będziesz teraz udawać głupią? – zapytała Grimmie podnosząc wzrok na Dorotheę.
- Ja? – nieszczerze się zdziwiła – Ależ to ty jesteś tutaj uczniem. – zaśmiała się Doroth i dodała – ładnie to tak gadać z bogami po kątach? – szepnęła i oddaliła się od niej kilka kroków.
- Śledzisz mnie? – wymamrotała cicho Nora mimo zaciśniętych żebów. Skąd się dowiedziała? Zresztą, była ostatnią osobą, która mogłaby ją oceniać.
-//-
‘Shawnie, Jocelyn, Rick i Gilbert stali przed drzwiami Sali gimnastycznej.’
Ładnie to ujęłam, prawda?
Prawda jest taka, że staliśmy, a uczniowie-osły popychali nas w różnych kierunkach. Z trudem weszliśmy do Sali, w której dźwięczał odwieczny hymn klubów Tulsy „Parabole”.
- Jezu. – zaklął Gilbert. Wszyscy na niego spojrzeliśmy. Nasza trójka była przyzwyczajona raczej do zwrotów typu „na Zeusa” lub „o, bogowie”.
- Witamy w skromnym świecie naszej szkoły. – wydeklamowałam. Rick od razu zatopił się w tłumie, a Jocelyn zwiała szukając wyjscia ewakuacyjnego.
- Gilbert, czy ty wiesz coś o mitologii greckiej? – zapytałam.
- Przecież to ty jesteś córką jednego z tych potworków. – zaśmiał się.
- Ale to ciebie bardziej to interesuje. – nalegałam. Gilbert westchnął.
- Wal śmiało. – rzekł szczerzać swoje zęby.
- Jak wyglądała Artemida?
Gilbert westchnął cicho.
- Jej włosy w blasku księżyca przybierały tęczowe odcienie. Srebrne oczy…
- Dziękuję. Już wszystko wiem. – przerwałam mu. Uśmiechnęliśmy się do siebie ciepło. Nagle ze środka sali rozległy się wrzaski. Chwile potem przybiegła do nas Jocelyn i zawołała, mimo iż stałyśmy parę centymetrów od siebie:
- Shawnie. Tam na środku dwie dziewczyny się kłócą… Jedna ma chyba na imię Nora, a ta druga to Dorota chyba. Nieważne. JEDNA WYGLĄDA TAK JAK TY I RICK WŁAŚNIE POSZEDŁ „CIĘ” ODCIĄGNĄĆ OD TEJ DOROTY! – wrzasnęła. Gilbert od razu pognał na środek auli. Mnie zatkało. Tak jak ja?
- Jakie miała włosy?
Jest nadzieja.
- Tęczowe. – odparła bez wahania Jocelyn.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Gilbert dnia Śro 17:49, 10 Lis 2010, w całości zmieniany 1 raz