"Lucy Jackson" [NZ] [2/?] [+13]

Mika <3

PRZEDZIAŁ WIEKOWY WYNOSI +13 !!!

Taka mała próbka mojej twórczości...

Ja to pewnie za chwilę porzucę ale EEEE tam

Prolog

KUZUNCIO: „Jesteś tam?”
JA: „Tak.”

Równie dobrze mogłoby mnie nie być. Moja rozmowa z kuzynem nie była zbytnio interesująca. No, ale miałam tylko chwilę by z nim pogadać, nawet na komunikatorze. Znów jechał na ten swój obóz… Pfff…

KUZNCIO: „Masz jakieś pytania?”

Ooo, tak. Miałam. I to dużo.

JA: „Gdzie jest ten twój obóz?”
KUZYNCIO: „Gdzieś. Słuchaj Lu, muszę już lecieć.”
JA: „Aha. No, bo mama też mnie wysyła.”

Chwila ciszy. Kuzyn ani się nie wylogował, ani nic nie pisał. Nagle coś cicho piknęło.

KUZYNCIO: „Zapytaj się czy na Obóz Herosów.”
JA: „Chyba tak.”
KUZYNCIO: „Za chwilę do ciebie wpadnę.”
JA: „Hej, hej! Ode mnie do ciebie jest parę kilometrów!”
KUZYNCIO: „Cichaaaj.”

No dobra. No to czekam…
_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_
- To nie moja wina, że wysyłasz mnie na taki sam obóz jak jego! – wrzasnęłam patrząc nerwowo na drzwi, gdy mama zaczęła mi wytykać brak informacji o przyjeździe kuzynka.
Mama przemilczała to. Patrzyłam na nią z wyrzutem. Nagle zadzwonił dzwonek od drzwi. Mama gorączkowo podbiegła do drzwi i otworzyła je. Za nimi stał czarnowłosy chłopak z morskimi oczami. Nie pamiętam ile ma lat. Gdzieś około 16, jak ja.
- Cześć ciociu. – powiedział widocznie siląc się na uśmiech. Nie udawało mu się… Wyglądał jak koza śmiejąca się do sera.
- Percy! Oh, jak ja dawno cię nie widziałam. Widocznie przyjechałeś po Lu?
- Tak, ciociu. – potwierdził. Mum uśmiechnął się delikatnie i podał mi walizkę.
- Trzymaj się mała i pamiętaj, że jeśli nie będziesz chciała wracać… - zaczęła. Zdziwiłam się nie na żarty.
- No co ty?! Wrócę. Obiecuję. – zapewniłam ją – Przecież to tylko obóz…
Percy jednak nie wyglądał tak, by miał potwierdzić moje zapewnienia.

***

Rozdział PIERWSZY

Po wpakowaniu mojej walizki do bagażnika samochodu kuzyna wsiadłam na przednie siedzenie. Miałam pewne wątpliwości, ale bez ryzyka nie ma zabawy.
- Co to za obóz? Czy jest coś o czym powinnam wiedzieć? – zapytałam gdy wjechaliśmy na drogę prowadzącą do Hicksville. Palce Percy’ego mocniej zacisnęły się na kierownicy. Kostki zbielały tworząc beznadziejny efekt.. Phhh…
- Aha. – powiedziałam.
Może wyjaśnić wam moje powiązanie z szanownym Perseuszem Jacksonem. Do usług. Jego mama, Sally Jackson nigdy nie miała męża (wyjątkiem był Gabe Ugliano, ale on zniknął przed czterema laty), ale synka owszem. Percy’ego. Sally miała dwie siostry – Louise i Marceline. Louise wyjechała do Ameryki Południowej i nie wróciła. Miała wtedy 23 lata… Druga siostra, Marceline to moja mama. Podobnie jak siostrzyczka, nigdy nie miała męża, choć jest na dobrej drodze. Od paru miesięcy spotyka się z niejakim Jamesem Jones. Ja nigdy nie zmienię swojego nazwiska! Chcę być Jackson! I basta!
- Zastanawiałaś się czemu nie masz ojca? – zapytał w końcu Percy gdy znaleźliśmy się na drodze z Hicksville do Smithtown, czyli dość długo od ostatniego pytania.
- Nie. Zawsze myślałam, że po prostu był jednym z tych ludzi, którzy chcieli mamę zaliczyć i tyle. A czemu pytasz? To jakiś obóz dla dzieci bez ojca?
- Co wiesz o mitologii greckiej? – spytał zmieniając temat tak gwałtownie, że potrzebowałam kilku chwil by to zrozumieć.
- Uwielbiam ją! Zdobyłam trzy miejsca w konkursach o mitologii i zawsze pierwsze miejsce. – pochwaliłam się. Nigdy nie miałam okazji mu tego powiedzieć.
- Którzy bogowie wchodzili w skład dwunastki?
- Nie wiesz? Zeus, Hera Posejdon, Demeter, Ares, Atena, Apollo, Artemida, Hefajstos, Afrodyta, Hermes I Dionizos. – wyliczyłam bez wahania. Percy pokiwał głową. Chyba miał zamiar pytać mnie o to całą podróż. Pfff…
- A dzieci? Półbogowie? Herosi?
- Na przykład Perseusz… - uśmiechnęłam się chytrze – Był synem Zeusa. Albo Herakles… No, ale według greków bogowie mają potomstwo nawet w naszych czasach. Dlatego każde greckie dziecko, które ma dysleksję lub ADHD było badane. Dysleksja sprzyjała uczenia się greki, ponieważ ich umysł był na to zaprogramowany, a ADHD objawiało gotowość do walki, czyż nie? Teraz bogowie mają potomków na całym świecie. Podobno w Ameryce też tak było.
Z każdym zdaniem Percy otwierał oczy coraz szerzej i coraz uporczywiej wpatrywał się w drogę. O nic więcej mnie nie zapytał. Dopiero gdy dotarliśmy do Riverhead zadał następne pytanie:
- Co byś powiedziała, gdyby się okazało, że jesteś córką boga olimpijskiego?
Roześmiałam się, ale Percy’emu chyba nie było do śmiechu.
- Którego? Oh, ale byłabym spełniona! – zawołałam klaszcząc dłońmi. Jackson skrzywił się nieznacznie. Zainteresowałam się jego komórką. Wyjęłam ją z ochraniacza i zaczęłam czytać jego esemesy. Na szczęście miał widok wątkowy… Widziałam co pisał on i ktoś inny. Bez wahania otworzyłam wiadomości od niejakiej Annabeth…

ANNABETH: „To nie jest tragedia…”
PERCY: „Będę musiał z nią rywalizować! Jak zawsze. Ona zawsze była lepsza. Zawsze skupiała na sobie uwagę, a ja usuwałem się w cień.”
ANNABETH: „Czy myślisz, że zawsze tak będzie? Ona mogła być lepsza do teraz. A jako heros może się nie sprawdzić.”
PERCY: „L. nie jest koszmarem. Ma tylko wredny charakter.”
ANNABETH: „Po swoim ojcu.”
PERCY: „Naszym ojcu Annie.”

W tym momencie Percy wytrącił mi z rąk komórkę. Prychnęłam pogardliwie i wyjrzałam przez okno. Za nim snuły się sennie drzewa i pola… Postanowiłam się przespać.

_______
Ha ha! XD

Eveleine

Nie, nie, nie... NIE MOŻESZ TEGO PÓŹNIEJ PORZUCIĆ!!! Ma to dotrwać do końca, bo jest świetne Very Happy

Ciekawy styl i te rozmowy z "kuzynciem" mnie dobiły. No i musiałaś czytać piątą część, co nie? Bo są te elementy w opowiadaniu, co jeszcze uch nie było. A tam... Ja czekam do listopada na polską wersję

Miłego pisania, bo naprawdę ciekawe Very Happy

Necklice

Nie powiem, ciekawie to wyszło. Percy musiał się na prawdę fatalnie czuć... Pisz dalej Wink

Mika <3

A teraz pytanie za 100 punktów

Kogo córką jest Lulu?

Drugi rozdział czeka na korektę.

Millien

Super rozdział. Czy to jest Posejdon? Wii! Mam sto punktów ?? xD

Super rozdział, tylko trochę krótki. Ale bardzo fajny.

Mika <3

Skąd wiedziałaś? XD Ta, to Posejdon, ale ciiichaj. Lucy musi się sama dowiedzieć

Millien

Oczywiście, nic jej nie powiem! Zapraszam cię tez do przeczytania mojego opowiadania. Tam też jest Percy. xD.

Mika <3

No to muszę przeczytać

Wszędzie gdzie Percy, ja też tam muszę być.

Mika <3

Przepraszam, że post pod postem, ale po prostu chczem, żeby ludzie zaglądali bo nowy post

Rozdział krótki, bo skończyła mi się wena xd Jak zwykle... Można już obstawiać, kiedy go porzucę bo jest taka możliwość. Lulu może odejść... Ale nic jej nie mówcie!

Rozdział DRUGI

Obudziłam się gdzieś w okolicy Lake Montauk. Percy zapewniał mnie, że to już niedaleko. Ciągle zastanawiałam się o co chodziło z ich ojcem. A tak w ogóle kim była Annabeth? Może to jakaś córka sławnego pana „Popisa” (podobno jakiś „lub” mamy Percy’ego, ale ja się nie wtrącam)? Jakie to wszystko jest pogmatwane. Gdy wysiadłam z auta Percy’ego spojrzał na mnie krytycznym wzrokiem i zapowiedział:
- To może być dla ciebie szok.
- Aż tak tu źle? – zapytałam. On jednak pokręcił tylko głową. Wziął moją walizkę („oh, jaki uprzejmy!”) i ruszył na szczyt pagórka, na którego szczycie stała wielka sosna. Gdy dotarłam na górę aż i dech zaparło… Plantacja truskawek! Moje ulubione! Nagle usłyszałam tętent kopyt i momentalnie odwróciłam się w stronę Percy’ego. Stał przed nim…
O MATKO BOSKO KOCHANO!
CHRYSTUSIE NIEBIESKI!
MATKO POLKO!
SIEMA HENIU!
- Ce-ce-centaur… - wydukałam gdy zakończyłam lekką wymianę zdań w mojej głowie. Przez chwilę studiowałam go wzrokiem i zapytałam:
- Czyli to prawda? Wszystko z mitologii greckiej naprawdę się wydarzyło?
- Przyjęłaś to dość spokojnie… - zauważył centaur bacznie mi się przyglądając. Na wzgórze dobiegła blondynka z szarawymi oczami i bardzo serdecznie uściskała Percy’ego.
- Taa… Miło mi poznać, Lucy Jackson. – powiedziałam podając mężczyźnie (?) rękę. Uścisnął ją przywołując na twarz ciepły uśmiech. Po chwili zwróciła się do mnie blondynka, która zdążyła już wypytać mojego kuzyna o szczegóły podróży.
- Jestem Annabeth Chace. – powiedziała uśmiechając się do mnie.
- Lulu. – rzekłam skracając lekko moją prezentację. Annabeth uśmiechnęła się i puściła Percy’ego.
- Oprowadzę cię po obozie, bo chyba już wszystko rozumiesz. – zaśmiała się dziewczyna i złapała mnie pod rękę.

Po oprowadzeniu mnie po wszystkim wchodzącym w skład Obozu Herosów i poznaniu niektórych jego mieszkańców Annabeth i ja skierowałyśmy się do Wielkiego Domu, w którym mieszkały dzieci innych bóstw, oraz opiekunowie obozu, Chejron – owy centaur spod sosny i Pan D. – czyli Dionizos.
- Wyglądasz kropka w kropkę jak Percy tylko masz brązowe oczy. – powiedziała w końcu blondynka.
- Mama mówi, że włosy mam po tacie, a oczy po niej. Ale to nie dziwne? W końcu boskie geny powinny przeważać, a nie ludzkie.
- Tak, ale niektórzy herosi to osobny przypadek… - rzekła zadzierając nos lekko do góry. W swoim stroju miała parę sowich elementów, które dopiero zauważyłam. Przyszło mi na myśl, że może lubi sowy, ale po chwili zdałam sobie sprawę kogo sowa była atrybutem…
- Jesteś córką Ateny, prawda? – zapytałam.
- Tak. Bogini mądrości. Jestem ciekawa czy ty na serio jesteś… - zagryzła wargę i popatrzyła w stronę Wielkiego Domu.
- Jestem kim? – zapytałam. Byłam z natury ciekawska…
- Nic, nic. To były tylko przypuszczenia, ale to niedorzeczne. Ale w końcu…
- Denerwujesz mnie tym, że kończysz w kulminacyjnym momencie. Jakbyś miała akurat przerwę na reklamy w Polsacie. – zdenerwowałam się. Annabeth nie powiedziała już ani słowa. No tak… Reklamy trwają z reguły 15 minut.

Zapadał zmrok… Otrzymałam nowe imię. Luni. Przynajmniej tak nazywa mnie Dionizos. „Tylko nie zniszcz mi obozu Luni.” Ja? Grzeczny aniołek z ADHD? No heloł!
- Kogo mogę być córką?
- Przetrwałaś szesnaście lat bez ataku potwora. Pewnie jakiegoś pomniejszego bóstwa. – powiedział Travis Hood, który zamieszkiwał domek jedenaście. Trafiłam tam bo… No po prostu BO! (Trafiłam tam bo jestem nieokreślona, czyli żaden rodzic mnie nie uznał).
- Ahaaaa… - szepnęłam bardziej do siebie niż do niego.
- Na pocieszenie dodam, że esemesy w 36i6 nigdy się nie kończą. – zaśmiał się Conor Hood, jego brat bliźniak.
- BEZENDU, BEZENDU! – wrzasnęłam z radości. Cały domek zaczął chichotać i wymieniać radosne spojrzenia.
Zasnęliśmy w podobnie radosnych nastrojach.

Ranek nie przyniósł mi wielu radosnych wieści… Nakryłam Percy’ego i Annabeth całujących się za wielkim domem po śniadaniu. Najchętniej wskoczyłabym między nich z impetem. Uprzedziła mnie Clarisse La Rue, która na szybciora rzuciła w ich stronę kamień wielkości pięści…
Nie chciałam tego przyznawać, ale byłam złaaaaaa!
Na Percy’ego, który stawał się nagle do zniesienia, ale nie powiedział mi nigdy o Annabeth.
I na córkę Ateny – w miarę ją polubiłam a tu taki fail.
- LULUUUUUUUU! – wrzasnął kuzyn piorunując mnie spojrzeniem.
- TO CLARISSE ! – krzyknęłam odbiegając od nich szybciej niż gazela na zakręcie.

____
Tak, jak już mówiłam, krótki bo krótki, i już można robić zakłady. Ale miejmy nadzieję, że nic takiego się nie stanie.

matti141

Hajne, Jeśli można prosić to chcę następną część ;-)

Mika <3

Trzeci rozdział jest już mniej więcej napisany, tylko muszę trochę akcji dodać, zredukować dialogi, poprawić gramatycznie i rozwinąć opisy

Ile pracyyy..

matti141

Szybko się z tym uwiniesz ;-)

Blanca

hehe, no fajne Very Happy

. łądnie ich nakryła, nie powiem... ja może potem dodam swoje... ;]

matti141

No, moment ciekawy. Ciekawe co będzie w następnej części ;-)

Millien

Super rozdział! Śmieszny i wg. Bardzo mi się podobało, to z "bezendu" i reklamami w Polsacie. Czekam na następne.

Mika <3

Nie mam już co robić to kradnę pomysły, wiecie jak to jest jak sie nie ma pomysłu na rozwinięcie akcji? -.- Masakra..

Blanca

wiem, sama piszę swoje i teraz muszę pomyśleć, jak to rozkręcić Very Happy

matti141

Ja nie mam problemów z pomysłami. Po prostu nie chce mi się pisać ;-)

Nelennie.

Necklice

A teraz weź i pochwal, po takiej dawce cukru! Nie będę pisała w sposób mdlący, żebyś nam tu nie padła (bo to by oznaczało koniec Lulu), ale jedno napisać muszę. Siema Heniu, rozłożyło mnie na łopatki!

A teraz cały tłum skanduje!
MY CHCEMY WIĘCEJ! MY CHCEMY WIĘCEJ! MY CHCEMY WIĘCEJ! MY CHCEMY WIĘCEJ!