Percy Jackson i zaginione Źródło Prawdy[NZ][4/?]

Perseusz Jackson

z dedykacją dla Vanessy Wink

Percy Jackson
i zaginione
Źródło Prawdy
cz.1 Atak

Nie wiem jak właściwie wplątałem się w cały ten bałagan, nie żebym był zdziwiony, kiedy jest się dzieckiem olimpijskiego boga kłopoty to właściwie codzienność. Jednak zawsze gdy wpadałem w tarapaty działo się to za sprawą ingerencji jakiegoś boga, którego zdenerwowałem(wierzcie mi, mam do tego talent). Tym razem wszystko zaczęło się nieco inaczej…
POPRZEDNIEGO DNIA
Ze snu wyrwał mnie gong ogłaszający alarm, oznaczało to jedno, jakiś potwór wtargnął do obozu
-To niemożliwe, żaden stwór nie może od tak przekroczyć granicy-rozmyślałem gorączkowo w czasie ubierania zbroi. Chwyciłem Orkana i wybiegłem z domku nr.3. Moim oczom ukazała się niezbyt ciekawa sytuacja, prawie wszyscy obozowicze walczyli z mierzącą 3 metry bestią o ciemnej skórze i spiżowych pazurach. Z przestrachem zobaczyłem jak potwór chwycił jednego z synów Aresa, wpatrzył się w niego ciemnymi oczami i rzucił nim z oszałamiającą siłą o drzewo, chłopak osunął się na ziemię i zamarł w bezruchu. Wyrwałem się z odrętwienia, odetkałem Orkana i pobiegłem w stronę walczących. Zobaczyłem jak potwór szykuje się do ataku na Annabeth, dziewczyna stała tyłem do bestii ze swoim spiżowym sztyletem dłoni i bez drogi ucieczki. Rzuciłem się w jej stronę krzycząc
-Annabeth, za tobą!-odwróciła się i cudem uniknęła pierwszego ciosu. Potwór szykował się do zadania kolejnego uderzenia, ale ja już stałem obok Annabeth. Zamachnąłem się Orkanem, celując w rękę potwora. Bestia cofnęła się, ale miecz zdołał osiągnąć swój cel. Rozległ się nieprzyjemny zgrzyt i jeden ze spiżowych pazurów upadł na ziemię. Potwór zawył z furii i drugą ręką uderzył mnie w twarz. Ciepła strużka krwi spłynęła mi po policzku, ale podtrzymałem Orkana i z całej siły wbiłem go w bok bestii. Potwór zawył po raz drugi, tym razem z bólu i mocno mnie odepchnął. Poleciałem w górę, a spadając zawadziłem o gałąź drzewa. Nim zemdlałem zobaczyłem jak potwór ucieka i znika w śród drzew…

Proszę o szczere wypowiedzi Very Happy

Emily_Under · Wysłany: Wto 7:59, 09 Mar 2010 Temat postu:

Super

Ta potyczka przyprawiła mnie o chwilową padaczkę z nerwów "co się dalej stanie ? " Very Happy

Vanessa · Wysłany: Wto 18:08, 09 Mar 2010 Temat postu:

O, rany

Dzieki za dedyk

Ma się to coś. xD Cokolwiek to jest. xD Notka... Oczywiście istna rewelacja! Przeczytałam chyba w minutę, tak mnie pochłonęło Very Happy

Chyba sobie jeszcze raz przeczytam. Akcja była zawrotna, ale też trzymająca w napięciu. Istne cudo. Masz w tej chwili pisać dalej, bo znów Ci będę truć xD Skoro : cz 1...to ja liczę na dalsze Very Happy

Perseusz Jackson

Percy Jackson i
Zaginione
Źródło Prawdy
Cz.2 Misja

Budzi się!-to były pierwsze słowa jakie usłyszałem gdy otworzyłem oczy. Powoli odwróciłem głowę i rozejrzałem się. Znajdowałem się w obozowym szpitalu, po mojej lewej stronie stał Grover, satyr nerwowo uderzał kopytem o ziemię. Odwróciłem głowę, po drugiej stronie siedziała Annabeth, zauważyłem, że dziewczyna trzyma mnie za rękę, ale wcale mi to nie przeszkadzało. Bolały mnie wszystkie mięśnie, a rana na twarzy piekła niemiłosiernie
-Anna...be...th-wyszeptałem, ścisnęła mnie mocniej za rękę i zapytała
-Słucham Percy , podać ci coś?-wziąłem głęboki oddech i odpowiedziałem cicho
-Wody...wody
-Och, oczywiście-odpowiedziała i chciała wstać, ale przytrzymałem jej rękę mówiąc
-Zostań…proszę-zarumieniła się, usiadła i powiedziała do Grovera
-Mógłbyś przynieść szklankę wody? Ja posiedzę jeszcze trochę z Percym-usłyszałem stukot kopyt świadczący o tym, że Grover wyszedł. Annabeth nie odzywała się, ale wystarczała mi sama jej obecność. Ponownie zacisnęła palce na mojej dłoni, a ja odwzajemniłem uścisk. Porozumiewaliśmy się bez użycia słów. Usłyszeliśmy dźwięk kroków Grovera i Annabeth cofnęła rękę. Po chwili satyr wszedł do namiotu szpitalnego nie ze szklanką, a z całym wiadrem wody. Postawił je obok mnie z szerokim uśmiechem. Z trudem włożyłem rękę do wiaderka. Woda oplotła mi się wokół palców i popłynęła w górę. Poczułem jak strumień dotyka rany na mojej twarzy, która natychmiast się zasklepiła. Wszystkie mięśnie miałem teraz rozluźnione. Z ulgą odetchnąłem i poczułem senność. Już po paru minutach spałem spokojnym, regenerującym snem…
Gdy ponownie otworzyłem oczy, czułem się dużo lepiej. Słońce zachodziło już nad obozem. Usłyszałem głośne chrapanie Grovera, śpiącego w dość dziwnej pozycji na krześle obok. Odwróciłem się w stronę Annabeth i zobaczyłem, że dziewczyna nie śpi. Jej szare oczy były zaczerwienione i widać było, że ledwo się trzyma.
-Czuwała przy mnie przez cały czas-ta myśl uderzyła mnie niespodziewanie, zauważyłem też, że nadal trzymam ją za rękę, mimowolnie pogładziłem palcami jej dłoń. Przysunąłem się do niej i wyszeptałem
-Prześpij się, chociaż parę godzin-powoli pokręciła głową, ale nie dałem za wygraną
-Nic mi nie jest, czuję się dużo lepiej, a tobie sen dobrze zrobi-mruknęła coś w odpowiedzi i oparła się o skraj łóżka, już po chwili spała kamiennym snem. Odgarnąłem jej włosy z twarzy i szepnąłem
-Śpij spokojnie Annabeth-Ostrożnie wstałem z łóżka, wziąłem dziewczynę na ręce i położyłem na posłaniu. Na palcach wymknąłem się z namiotu, zmierzając w stronę morza. Spienione fale rozbijały się o brzeg. Wszedłem do wody po pas i zanurkowałem. Jak zwykle czułem wodę wokół siebie, ale nie zmokłem. Dopłynąłem do dna i usiadłem na mokrym piasku. Pod wodą czułem niebywały spokój, rozjaśniło mi się w umyśle. Ławica ryb przepłynęła obok mnie, a promienie zachodzącego słońca odbijały się od ich łusek. Odbiłem się od dna i nakazałem prądom morskim unieść mnie na powierzchnię. Wyszedłem na brzeg i położyłem się na piasku. Po chwili usłyszałem odgłos kopyt i nagle koło mnie pojawił się Chejron. Wstałem szybko, a centaur powiedział
-Cieszę się, że wyzdrowiałeś i odzyskałeś siły bo muszę powiedzieć ci coś ważnego
-O co chodzi?-zapytałem, nie wiedząc co mnie czeka. Po chwili zamyślenia Chejron odpowiedział
-Percy…wiem, że powinien zająć się tym ktoś bardziej doświadczony, ale nie mam wyboru, ty, Annabeth i Grover zostaliście przydzieleni do misji:
pójdziecie do kryjówki potwora, dowiecie się o nim ja najwięcej i jeśli wam się poszczęści wszyscy wrócicie…żywi

zabijcie mnie, ale w tej części przynudziłem Rolling Eyes

czekam na szczere komentarze Very Happy

A może mam przestać pisać??

Perseusz · Wysłany: Sob 13:54, 27 Mar 2010 Temat postu:

no nareszcie !
chłopie ilem ze ja się na czekał !
pisz dalej !

Vanessa · Wysłany: Sob 20:02, 27 Mar 2010 Temat postu:

Nie pozwalam Tobie przestać pisać!

Fajnie i słodko było

Czekam na next i więcej detali o potworze

Eveleine · Wysłany: Sob 20:14, 27 Mar 2010 Temat postu:

Teraz sobie coś grzecznie wytłumaczymy Very Happy

:
1. NIE WOLNO ci przestać pisać

2. NIE kończy się w takich momentach Exclamation

3. Radzę sobie wziąć te podpunkty do serca, bo inaczej załatwimy tę sprawę

A teraz trochę milsza konwersacja xD
Wcale nie przynudzałeś, nie wiesz jak to się robi, bo nie znasz mnie

, czekam na ciąg dalszy, lecz nie popędzam, bo wiem jak się wtedy człowiek może czuć Very Happy

Perseusz Jackson · Wysłany: Sob 20:20, 27 Mar 2010 Temat postu:

Dzięki Eveleine , zapamiętam Very Happy

Eveleine · Wysłany: Sob 22:12, 27 Mar 2010 Temat postu:

Nie ma za co, mój drogi xD

AnnabethChase

Millien

W zupełności zgadzam się z przedmówcami to jest ekstra! Pisz dalej, już nie mogę się doczekać następnych.

Perseusz Jackson

Dziękuję wszystkim Embarassed

Pisze żeby powiedzieć, że niedługo wyjeżdżam i kolejną część dodam po powrocie. Przeprasza, że to tak długo trwa Neutral

Perseusz Jackson

Z dedykacją dla Eveleine w podzięce za dobre rady Very Happy

Percy Jackson
i zaginione
Źródło Prawdy
cz.3 Kłopoty

Minął tydzień od wyznaczenia nam misji, tydzień przygotowań oraz lęku. Obozowicze byli roztargnieni przez co niewielu dawało radę uczestniczyć w treningach, nawet Pan D. był inny niż zwykle. Atmosferę pogarszał jeszcze fakt, że syn Aresa zaatakowany przez potwora wybudził się ze śpiączki, ale zapomniał wszystko ze swojego życia i nawet sztuka lecznicza Chejrona nie mogła mu pomóc. Pozostali mieszkańcy domku Aresa starali się przypomnieć mu jak najwięcej jednak ich starania także nie dały rezultatu. Gdy wraz z Groverem i Annabeth opuszczaliśmy obóz czułem swego rodzaju ulgę, że uwalniam się częściowo od problemów. Ruszyliśmy tropem potwora przez las jednak ślady często urywały się lub kluczyły co bardzo utrudniało poszukiwania. Zmierzchało więc rozbiliśmy obóz i rozpaliliśmy ognisko. Annabeth zasnęła jako pierwsza, natomiast ja pełniłem wartę gdy nagle usłyszałem kroki Grovera. Satyr usiadł koło mnie i powiedział
-Annabeth bardzo się o ciebie martwiła gdy byłeś nieprzytomny po ataku potwora-nie odpowiedziałem, a Grover zadał pytanie, które kompletnie zbiło mnie z tropu
-Czy ty cos do niej czujesz?-zamyśliłem się, nigdy nie myślałem o córce Ateny w ten sposób, była dobrą przyjaciółką z którą dużo przeżyłem, ale ostatnio łapałem się na tym, że wpatruję się w Annabeth tępym wzrokiem. Chociaż nie dopuszczałem do siebie tej myśli to tak, czułem coś do córki Ateny. Już miałem odpowiedzieć gdy tuż przed nami rozległ się trzask. Odetkałem Orkana, a spiżowe ostrze rozświetliło mrok. Postąpiłem krok do przodu
-Peeercy, nie idź tam-zabeczał Grover, ale uciszyłem go ruchem ręki. Usłyszałem głośne warknięcie i w tej chwili z mroku wyskoczył ogar piekieł. Powalił mnie na ziemię, wbijając kły w moje lewe ramię, krzyknąłem z bólu i zrzuciłem go z siebie. Potwór warknął gniewnie i ponownie rzucił się w moją stronę. Podniosłem wodę z pobliskiego strumienia po czym zamknąłem ogara w wodnej kuli. Bestia rzucała się, a ja z największym trudem utrzymywałem wodę. Doszedłem do ogara i przeszyłem go mieczem, potwór szarpnął się i rozproszył w czarną mgłę. Wypuściłem powietrze, a kula wody rozpadła się na pojedyncze krople. Uzdrawiałem wodą swoje rany gdy przybiegła Annabeth. Rozejrzała się zaspanym wzrokiem i zapytała
-Co...co się stało?-próbowałem przybrać spokojny ton, ale chyba nie za bardzo mi to wyszło
-Zaatakował nas ogar piekieł-Annabeth natychmiast pozbyła się resztek senności i podbiegła do mnie, zatrzymała się na widok głębokiego rozcięcia. Zasypała mnie gradem pytań czy nic mi nie jest po czym zarumieniła się i zamilkła. Ostatni strumień wody zasklepił mi ranę na ramieniu. Zatkałem długopis, a spiżowe światło natychmiast zgasło. Roztrzęsieni wróciliśmy do obozu. Nie chciałem zostawić Annabeth samej na warcie, ale byłem tak znużony, że po paru minutach spałem kamiennym snem.

Przepraszam, że tak długo, ale miałem dużo spraw na głowie. Na pocieszenie(a przynajmniej mam nadzieję, że się ucieszycie) dodam, że jeszcze dziś dodam kolejną część :-)

Millien

Bardzo fajne! Zszokowało mnie to pytanie Grovera. I to takie fajne, ze Percy'emu się tak Annabeth podoba. Czekam z zniecierpliwieniem na następne

I mam nadzieję, ze pojawi się jakaś ciekawa postać.

Perseusz Jackson

Percy Jackson
i zaginione
Źródło Prawdy
Cz.4 Amnezja

Poczułem na twarzy pierwsze promienie słońca i otworzyłem oczy. Z ogniska unosił się dym. Wstałem żeby rozprostować nogi, uważając przy tym by nie zbudzić Annabeth i Grovera. Ruszyłem w stronę jeziora. Zanurzyłem się w lodowatej wodzie i analizowałem wczorajszy atak...komu może zależeć na tym by nam przeszkodzić?…myślałem o każdym kto kiedykolwiek próbował mnie ,,wyeliminować z gry”. Po ok. 20 minutach miałem paru kandydatów: Hades, Ares i Luke. Jednak prawie natychmiast odrzuciłem dwóch z nich: Aresa, bo raczej nie mógł on wysłać ogara piekieł, jako drugą osobę odrzuciłem Luke’a ponieważ wątpiłem, że zadałby sobie trud by mnie zabić w momencie gdy jest zajęty tym jak pomóc Kronosowi wrócić do władzy. Po tych rozmyślaniach został już tylko Hades, Pan Umarłych, no dobra nie tylko on –pomyślałem i choć długo nie dopuszczałem do siebie tej myśli za atakiem mógł stać także Nico di Angelo syn wspomnianego już wcześniej boga umarłych. Spojrzałem w górę i zobaczyłem majaczącą nad wodą twarz Annabeth. Wypłynąłem na powierzchnię i usiadłem obok córki Ateny. Siedzieliśmy w ciszy, aż w końcu przełamałem barierę milczenia
-Dzięki że się mną opiekowałaś…gdy byłem nieprzytomny-zastanawiała się chwilę i odpowiedziała
-Gdyby nie ty, ten potwór by mnie zabił
-Dopóki jestem blisko nie pozwolę by stało ci się coś złego-Annabeth zarumieniła się i lekko uśmiechnęła. Nasze twarze zbliżyły się ku sobie, byliśmy o parę centymetrów od siebie, zamknęliśmy oczy…nagle usłyszeliśmy krzyk i na polanę wbiegł Grover, popatrzył na nas po czym z zawstydzenia zaszurał kopytami i powiedział
-Przepraszam nie chciałem przeszkodzić-odsunęliśmy się z Annabeth od siebie, a ja spytałem
-Co się stałe?
-Wpadłem na ślad potwora-odpowiedział satyr…
* * *
Przedzieraliśmy się przez las, aż w końcu dotarliśmy do kryjówki potwora. Przed grotą leżały szczątki zwierząt, zobaczyłem jak Annabeth się wzdrygnęła. Odetkałem Orkana i w nikłym blasku spiżowego ostrza zmierzałem w stronę jaskini. Uderzyło mnie gorące powietrze, magia wibrowała tu w każdym kamieniu. Słyszałem jak Annabeth i Grover podążyli za mną. Znaleźliśmy się w grocie. Nie słyszałem nic prócz kapania wody i naszych kroków. Nagle wkroczyliśmy do owalnej komnaty, na środku stał ciemny ołtarz. Zauważyłem księgę znajdującą się na nim. Wskazałem ją Annabeth i szepnąłem
-Przekradnij się tam, a ja i Grover będziemy cię osłaniać w razie gdyby bestia się pokazała-skinęła głową i nałożyła swoją magiczną bejsbolówkę. Nagle w obłoku czarnej mgły pojawił się potwór(co było dla mnie nowym doświadczeniem bo w niej zazwyczaj ZNIKAŁY bestie). Potwór ryknął i rzucił w moją stronę, zamachnąłem się Orkanem celując w to samo miejsce co poprzednio mając nadzieję, że na nowo otwarta rana spowolni bestie na tak długo byśmy mogli uciec z księgą, która zawierała pewnie wiele pożytecznych informacji . Zauważyłem jak tajemniczy tom unosi się z ołtarza, ale wiedziałem, że to Annabeth ukryta pod iluzją niewidzialności. Rozciąłem ranę potwora i natychmiast zadałem kolejny cios, którym rozpłatałem kolejny bok przeciwnika. Bestia z furią pchnęła mnie na ścianę jaskini i chwyciła Grovera, gdy satyr spojrzał w oczy potwora znieruchomiał, a jego wzrok stał się nieobecny. Podźwignąłem się i siłą woli ściągnąłem każdą kroplę wody ze ścian jaskini. Skierowałem dłoń w stronę potwora, a wodny trójząb pomknął ze świstem po czym utknął głęboko w sercu potwora(o ile to coś miało serce, tak czy siak zadziałało). Bestia zawyła z bólu, runęła na posadzkę by po chwili obrócić się w czarną mgłę i zniknąć. Nagle znikąd pojawiła się Annabeth
-Dobra robota Percy-powiedziała, nie mogłem wykrztusić słowa więc tylko skinąłem głową i podbiegłem do Grovera. Potrząsnąłem nim, a on spojrzał na nas przerażony i zadał pytania, które spowodowały u mnie głęboki szok, a brzmiały tak
-Kim jesteście? Gdzie jesteśmy? I najważniejsze…kim ja jestem?
* * *
Całkiem niedaleko, ukryta w cieniu osoba uśmiechnęła się do siebie z satysfakcją, jej plan działał…

Jestem otwarty na sugestie, także czytajcie i w razie potrzeby wytykajcie moje błędy Very Happy

Blanca

fajne, mi się podoba Very Happy

nie przestawaj, czekam na cdn. ja już o tej godzinie błędów nie wychwycam ;D

Millien

Super. Teraz na pewno będzie bardzo fajne z tą amnezją Grovera. A ta osoba, to kto? Hades? Normalnie ciekawość mnie zżera.

Necklice

Wow! Naprawdę genialne. Trzymasz w napięciu. Tylko wydawało mi się, że na końcu czwartej części Percy, Annabeth i Grover wrócili do obozu, a potem nagle znów są w lesie. To nieco mylące.

Sophie

Super. Wciągnąłeś mnie Very Happy

Czekam na ciąg dalszy. No i fajnie, że jest taka chemią między Percy'm i Annabeth.

Podróżniczka

Mnie także się podoba. Pisz dalej. A co do błędów, to coś mi nie pasuje w dialogach, chyba te komentarze - tak jakby źle ustawione, czy coś.