Krok do przodu [tekst własny] [W]

Annabeth&Percy

A więc znów naszła mnie wena. O to jej skutek:

Pod stopami czuję piasek.
Piasek i żwir.
Idę stawiając ostrożnie każdy krok.
Otwieram oczy.
Jestem już u kresu.
Kresu tej, jak i ziemskiej wędrówki.
Zimna bryza smaga mą twarz,
A słońce piecze ciało.
Będzie mi tego brakowało?
Może...
Ale nie będzie brakowało mi bólu.
Czy spokój jest wart końca?
Tak...
Jeszcze jeden mały krok...
Patrzę przed siebie,
I widzę zachodzące słońce.
Bum bum.
Me serce bije.
To jego ostatnie uderzenia.
„Idę do Ciebie”
Szepczę w stronę słońca.
Stawiam krok.
Ostatni w mym życiu.
Spadam.
Tak szybko,
I tak powoli...
Widzę twarze przyjaciół,
Ludzi, których kocham.
Chwil pięknych, które przeżyłam.
Jeszcze raz zadaję sobie pytanie:
Czy to było tego warte?
Czy koniec i spokój były warte ich straty?
Nie...
Chce się wrócić,
Cofnąć.
Nie zrobić tego kroku.
Ale jest już za późno...
Uderzam w ziemię,
I ogarnia mnie spokój...

Proszę o ocenę

Necklice

No, no. Twoje wiersze stają się coraz bardziej refleksyjne i pouczające. Bardzo podoba mi się skontrastowanie piękna nadmorskiego klifu z ludzką tragedią o podobnym rozmiarze. Z drugiej strony zachód słońca nawiązuje do kresu życia, co też jest fajne.
Nie wiem tylko, czy słońce nie powinno piec ciała, zamiast "w ciało".
W ogólnym rozrachunku utwór bardzo mi się podoba, ponieważ, w przeciwieństwie do poprzednich, mówi o tym, że śmierć nie zawsze jest najlepszym rozwiązaniem. Ale i tak uśmierciłaś podmiot liryczny, no. Chociaż właściwie tego, od początku się spodziewałam.

Annabeth&Percy

Eh, Neck. Chyba przez pewien czas będę "uśmiercać" podmioty liryczne Very Happy

Ale cieszę się, że ci, się podobało

Sophie

Annabeth&Percy

Już poprawiła dziewczyny

Fajnie, że Ci się podoba Soph Razz

Może niedługo najdzie mnie nowa wena twórcza (i Neck, nie licz na to, że podmiot liryczny przeżyje Very Happy

)