[M] Agatka i Tomek 10+

Mosqua

Agatka i Tomek

- Nooo? - Naglący głos przerywa jej lekturę i Agata z westchnieniem podnosi głowę. Obrzuca wyniosłym spojrzeniem wysokiego chłopaka i powtarza spokojnie, acz z irytacją.

- Nie zaczyna się zdania od "no". - Po czym natychmiast powraca do lektury.

Nad głową słyszy czyjeś pełne irytacji westchnienie i już po chwili książka znika z jej rąk. Agata podrywa się z oburzeniem i wyciąga dłoń przed siebie.

- Tomku, oddaj mi proszę moją książkę.

Odpowiedź chłopaka jest krótka.

- Nie.

Dziewczyna, pomimo swojego swojego wieku, tupie nogą jak pięcioletnia dziewczynka.

- Tomku!

Chłopak tylko śmieje się i odbiega na drugi koniec klasy.

- Weź ją, jeśli chcesz!

Agatka jęczy sfrustrowana, bo dobrze wie, o co chodzi jej przyjacielowi. I w innej sytuacji pewnie dałaby za wygraną i wyjęłaby z szafki kolejną książkę, ale ta naprawdę jej się podoba! Chcąc, nie chcąc, rozpoczyna się lawirowanie pomiędzy ławkami i krzesłami: Agata próbuje złapać Tomka. Ale w pewnym momencie to ona stoi przyciśnięta do ściany, a on pochyla się nad nią; zasłania jej ucieczkę ramionami przyciśniętymi do ściany, milimetr od jej głowy.

Agata oddycha ciężko po bieganinie, i czuje się jak myszka w uścisku niedźwiedzia, ale to jej nie powstrzymuje. Dziewczyna Podnosi głowę, i nie zważając na to, że ich twarze są stanowczo zbyt blisko siebie, wyciąga przed siebie dłoń. Głos ma stanowczy i władczy.

- Moja książka.

Jest niziutka, a on wysoki, ale to on nagle zdaje się maleć. Sięga ręką za siebie i już po chwili w dłoni Agatki leży stary tom.

- Jesteś naprawdę nudna.

Agata wzrusza ramionami i siada na biurku. Zaczyna czytać książkę, machając jednocześnie nóżkami, jak mała dziewczynka. Tomek śmieje się cicho, niespodziewanie rozczulony i przesuwa ją na bok, robiąc miejsce dla siebie.

- Chodź z nami na jezioro...

- Nie.

Chłopak sfrustrowany odchyla się do tyłu i kładzie się na biurku, mając przed oczami plecy dziewczyny. Zegar klasowy powoli odmierza kolejne sekundy.

- Mógłbym być teraz z całą bandą nad jeziorem z jedzeniem, i z dziewczynami...

- Ale wciąż jesteś tutaj. - zauważa pogodnie Agatka, przewracając stronę.

Tomek podnosi się i patrzy na nią przez dłuższą chwilę. W końcu z ust wyrywa mu się jęk cierpienia i pyta zbolałym głosem, na znak poddania się.

- No to o czym jest ta twoja wspaniała książka? - Jego głos jest przesączony sarkazmem i lekką kpiną, ale Agatka zdaje się tego nie zauważać.

Natychmiast się ożywia i zaczyna opowiadać chłopakowi o magii, o czarodziejach, o magicznym zamku na wzgórzach...

Ona mówi, a on patrzy się w jej oczy, starając się nie odpłynąć.

A Zegar odmierza kolejne sekundy...

*Verte*

Bardzo mi się podobało! Bardzo lubię teksty w czasie teraźniejszym. W ogóle to ciekawy pomysł. Skąd pomysł na to?

Necklice

Przyznam, że bardzo zaintrygował mnie tytuł. Ma w sobie coś proroczego, jako, że jestem Agatą spędzającą ostatnio dużo czasu z niejakim Tomkiem

Najt

Thenath

Trochę błędów stylistycznych,ale tak to jest ok.

idea

Aż skomentuje. ej no fajne... A zakończenien the best! Dopisz dalszy ciąg... proszę.