Me Wiersze Wolne [teksty własne] [W]

Annabeth&Percy

Soph, już nie chce mi się uśmiercać xd

Dobra, tutaj próbowałam napisać coś z tymi rymami na przemian czy jakoś tak ale mi jakby nie wyszło... xd

Brak Tytułu (jakieś podpowiedzi? xd)

Czasami jest tak, że deszcz pada.
Lecz wtedy ja się śmieję.
Choć smutku kropla po twarzy opada.
Ja nie zwracam uwagi na to co się dzieje.
Jednak kiedy słońce świeci,
Ja się smucę.
Tak daleko mi do tych dzieci.
Jednak wesołą melodię sobie nucę...
I powoli idę z podniesioną głową.
Przez życia drogę.
I nie przejmuję się wrogów mową,
Tylko staram się szczęścia szukać.
Nie myśląc o tym co złe.
Choć zdarzało się do smutku bram pukać,
I odwiedzać nieznajomych na dnie.
Nadal optymizm próbuję utrzymać.
Staram się by nikt mi go nie odebrał,
Choć ludziom tak trudno go wytrzymać,
Ja pragnę by każdy go miał.

Dziiiwnee, nie? xd

N.

Necklice

Fakt, dziwne. Rymy krzyżowe zaliczone. Bierzesz się teraz za okalające?

Aha, osobiście zatytułowałabym ten wiersz "Czasami", nic lepszego mi o tej porze do głowy nie przychodzi.
Mam wrażenie, że twój styl staje się coraz bardziej podobny do tego, który reprezentuje poezja Wisławy Szymborskiej, ale tak trochę.

Annabeth&Percy

Okay, wiersz z rymami okalającymi ;p :

Ona

Samotna w więzieniu.
Nie mogąca się wydostać.
Do własnych myśli dostać.
Żyjąca dzień po dniu.

Próbująca powiedzieć,
Przekonać siebie samą,
Że dni sens mają,
Lecz nie chcąca tego wiedzieć.

Na myśl się uśmiechająca,
Że kiedyś odpocznie,
Śnić będzie wiecznie,
I tylko tego pragnąca.

A tu jeszcze taki jeden:

Brak tytułu

Oczy się zamykają,
Ciało błaga,
Umysł marzy,
Serc nie wytrzymuje.
Wszystko chce odpoczynku.
Tyle spraw,
Tyle zmartwień,
Tyle przykrość.
Wszystko to,
A zarazem nic,
Jest na człowieku.
Nie wiem...
Jak to wytrzymać.
Czy się poddać,
Czy może walczyć.
Pragnę...
Pragnę się położyć,
I już na zawsze zasnąć.
Nie przejmować się niczym,
Myśleć o niczym.
I zarazem być niczym.
Bo wszystko czepia się Kogoś,
A nie niczego.
Ale tak się nie da...
Nie można tak zrobić,
I pozostaje tylko iść,
W cierpieniu i zmęczeniu...

I jak? ;p

Necklice

N: Fajne. Okalające są, chociaż niedokładne (ale to nawet lepiej). W twoim wydaniu najlepiej sprawdzają się jednak wiersze białe.

W: Dogłębne, zwłaszcza ten drugi.

D: U, nareszcie widzę powrót do dawnych tematów. Drugi rządzi!

MiToWisiIPowiewa

świetne

zgadzam się z Deathem xd najlepiej jednak chyba idą ci białe, ale ten rymowany też jest bardzo dobrym.

Annabeth&Percy

I najbardziej lubię pisać białe ;p Ale najlepiej idą mi chyba przez to, że mogę je pisać i nie zastanawiać się co napisać dwie linijki później czy coś ;p

Jeanelle

Śliczny wiersz. Ja też chcę takie pisać! Very Happy

Masz do tego talent, dziewczyno!

Gratulacje z okazji setnego posta. Sorka za offtop, ale nie mogłam się powstrzymać.
N.

Annabeth&Percy

Hah, dziękuję Canny Choć ja tam mam pewne wątpliwości co do tego talentu ale dobra... xd

Dobram... Taki jakby mały powrót do stylu z początków pisania wierszy przeze mnie ale też nie do końca... Death nie będzie chyba zadowolony ale nie wiem. ;p Proszem Very Happy

:

Wschód

Mały promyk wyłania się,
Nad taflą cichej wody.
Przypływ energii dopada me ciało,
Czuję szczęście.
To słonce wschodzi,
A wraz z nim nadzieja lekka,
Jak pióro ptaszka.
Tak piękna
I tak mała.
A jednak...
Dzięki niej dotykam chmur.
Uciekam stąd.
Pozostawiam swe problemy,
Swe myśli i przeszkody
I udaję się tam gdzie czuję wolność.
Każdy szelest,
Każde trzaśniecie,
Każde świśnięcie,
Przypomina mi,
Że nie jestem już więźniem.
Jestem Panią swego losu,
Niczego się nie boję.
Lecz co to?
Słońce zachodzi.
Ciemność mnie ogarnia.
Ból powraca.
Coś jest nie tak.
Znów jestem Tu a nie Tam.
Znów jestem sobą.
Nadzieja zgasła...
Lecz nie całkiem,
Czuję ciepło,
Słyszę wiatr.
Przede mną roztacza się widok piękny...
Ocean jak ze świata innego.
To w nim teraz topię smutki.
To w nim znikają me problemy.
To on mnie ratuje.
Już nie potrzebuję wschodów,
Bo U Mnie wschód trwa już wiecznie...

Tak, tak, sama w końcu wymyśliłam tytuł, nieźle, nie? ;p Dobra, jak się podobało (czy też nie)?

Skaila

Mi się podoba. Działa na wyobraźnię.

Annabeth&Percy

Dziękuję Skailo.

Tu jeszcze taki króciutki:

On

Niezmierzony.
Niepoznany.
Tajemniczy.
Piękny.
Nieosiągalny.
Tak, to on.
Jest tak blisko nas,
A zarazem tak daleko.
Patrząc w jego głąb,
Widzimy przeszłość.
Cofając się na jego krańce,
Widzimy jego początek.
Przyciąga nas,
A zarazem odpycha.
Chcemy go poznać,
A zarazem się go boimy.
Odpowiedź na wszystkie pytania,
Jest w nim.
Jest nieskończony,
Czy może ma swe krańce?
Nie wiemy.
Co było przed nim,
Co będzie po nim?
Nie wiemy.
Jak się narodził,
Jak umrze?
Nie wiemy.
Tyle zagadek.
Za dużo jak na nas.
Nigdy nie poznamy go całego,
Lecz będziemy o tym śnić.
Co noc patrzymy w gwiazdy,
Myśląc czy sami jesteśmy.
Co dzień oglądamy Słońce,
Pragnąc by było wieczne.
To jest właśnie piękno samo w sobie.

I jak? (jakaś taka wena mnie naszła dziwna...)

Necklice

N: Bosski. Gdyby zamiast "boimy" było "nienawidzimy" odnosiłoby się to doskonale do ostatnich wydarzeń z mojego życia, w którym nie chodziło jednak o Tego Niego. Ogólnie bardzo, bardzo fajny. Dużo określeń, które świetnie uplastyczniają nam charakter opisywanej postaci.

W: On jest taki... Nieskończony... Nie, no żart, jest ładnie doprowadzony do samego końca, chociaż mógłby być dłuższy, bo przyjemnie się go czytało.

D: Opisujesz Górę, i chociaż wolę Dół, to ten tekst i tak mieści się jeszcze w kręgu moich zainteresowań. Jakby ktoś nie skumał, to padło właśnie stwierdzenie, że wiersz jest spoko.

EDIT:
A tak w ogóle to przegapiliśmy poprzedni wiersz. Już się poprawiamy i wklepujemy nasze oceny (rozwijam się wielofazowo

).

N: Bardzo ładny, taki krajobrazowo-metaforyczny. Jak będę miała chwilę wolnego czasu, to chętnie się pobawię w doszukiwanie się symboliki. (O właśnie! Muszę sobie kupić słownik symboli do liceum).

W: Tak na serio to po prostu zgadzam się z Neck.

D: Aj tam się nie podoba. Straciłem wszelką nadzieję po pierwszych trzech linijkach. Potem przy tym nagle była chwila ożywienia, a na koniec motyw wieczności, czyli do zaakceptowania. A jednak... Ja chcę mroku!

Annabeth&Percy

Dziękuję Neck za twe oceny.
Co do tego pierwszego to pisałam go, o dziwo, z myślą o Wszechświecie. Była tam linijka to potwierdzająca ale w sumie to ją usunęłam, żeby czytelnik mógł sobie nad tym pomyśleć.
Co do mroku to możesz chyba mieć tylko na razie nadzieję... Ale dzięki za tak pozytywną, o dziwo, ocenę. ;p

Dobra, oto kolejne Coś:

Spójrz

Tylko spójrz,
Za siebie.
Gdzie wypalone dziury,
W łąkach,
Ukazują ból.
Ból, który przeżyłeś.
Gdzie góry,
Sięgające chmur,
Ukazują marzenia spełnione.
Teraz spójrz,
Przed siebie.
Gdzie cichy ocean,
Skrywa swe tajemnice,
Tego czego nie ma.
Gdzie wolny wiatr,
Ostrzega przed sobą,
Bo w sztorm,
Może się zmienić.
A teraz spójrz,
W miejsce, w którym stoisz.
W miejsce gdzie może być wszystko,
Od najwyższych gór,
Po najgłębsze doły.
Gdzie słońce może świecić zawsze,
Albo nocy płaszcz spowijać świat.
Lecz może być i nic.
Ciemna pustka.
Nie przenikniona cisza.
Nie możesz zmienić tego co było.
Nie możesz wybierać tego co będzie.
Lecz możesz panować nad tym co jest.

I jak?

Necklice

Wow, przemawia dom mnie (znaczy nas) nie powiem. Tylko tyle powiem, że nieprzenikniona to razem Very Happy

MiToWisiIPowiewa

Przyznam, że mi się podoba, a nawet bardzo ;d jest świetny. Może jakąś dłuższą ocenę walnę jutro, czy kiedyś, bo póki co to na ryjec padam Very Happy

Annabeth&Percy

Dobra, właśnie powstało coś jakoś nie w moim stylu chyba czy coś ale nie wiem więc sami oceńcie jak się wam jeszcze chce:

Brak Tytułu

Czasami orientujesz się,
Że nie wiesz co robisz,
Wśród tych wszystkich ludzi.
Czemu się z nimi zadajesz,
I czego oni od Ciebie chcą.
Odcinasz się od świata.
Zamykasz drzwi i nikogo nie wpuszczasz.
Tylko dlatego, że masz już dość,
Tych wszystkich ludzi.
Chcesz się komuś pożalić,
Ale nie masz komu,
Bo nikogo tak naprawdę nie znasz.
Ale wtedy odkrywasz siebie,
To kim jesteś,
Kim chcesz być.
Co chcesz robić,
I w czym jesteś dobry.
Wtedy w końcu możesz iść,
Własną drogą, nie zwracając uwagi,
Na szepty innych.
A kiedy już dojdziesz do celu,
Znajdziesz ludzi zazdrosnych,
O to co zrobiłeś.

No i jak?

Necklice

A: Musiałam się wypowiedzieć oddzielnie. Zgadzam się z pierwszą połową wiersza. Druga nie może być stała.
Trochę zawiódł mnie powrót do ogólności tematycznej.

N: Biały i łatwy w odbiorze. Większość ludzi inaczej wyobraża sobie poezję. Może to dobrze, że łamiesz konwencje...

W: Uroczy utwór. Znów taki życiowy.

D: Brak mroku, brak oceny...

Annabeth&Percy

Nie wiem po cóż to to wstawiam bo i tak raczej już niewiele osób to czyta no ale... Yap chciała to ma:

Zaginiona

Oddalona
O siedem mórz,
O siedem wzgórz,
Niczym nie oświetlona

Samotna
W mrocznym pustkowiu
Istniejąca tylko w nowiu
Dla większości niewidoczna

Zabłądzi
Ten kto przybędzie,
Odejdzie
Ten kto osądzi

Nie patrz tam
Gdzie dziewięć dam
Na posadzce kamiennej
Podczas pogody sennej
Opłakuje swych rycerzy
I w ich powrót wierzy

Zagubiony
Rycerze bez tarczy
W oddali majaczy
Wieczną tułaczką udręczony

Wybrany
By na zawsze rządzić
I krzywd nie wyrządzić
Lecz swym ludom odebrany

Przybędzie
Z ciemnej mgły się wyłoni
Twarz swą odsłoni
I ziemie swe na powrót zdobędzie

Ale...
Nie patrz tam
Gdzie dziewięć dam
Na posadzce kamiennej
Podczas pogody sennej
Opłakuje swych rycerzy
I w ich powrót wierzy

Nieodnaleziony
Dom dla ludzi straconych
I światu oddanych
W umyśle ludzkim uwięziony...

No więc... Wiem jest to straasznie dziwne i w ogóle te rymy mnie namęczyły i chyba nie najlepiej my wyszły no ale cóż... Napisane pod natchnieniem spowodowanym piosenką to się nie dziwić. xd

Sophie

Można spytać, jaką piosenką?

Dawno nie czytałam Twoich wierszy córcia, ale robisz się coraz lepsza! Mam tylko jedno ale. Jak już pisałaś czysty wiersz to mogłaś darować sobie reszte interpunkcji.
Wiersz jest świetny! Strasznie klimatyczny. I nawet błędów nie ma. :3

Yap

Dziękuję A&P <3 .
Na początek: wiersz jest faktycznie bardzo oryginalny. Bardzo dopasowane rymy no i nie uśmierciłaś podmiotu lirycznego. Hehe, to się liczy.
Podoba mi się Twój styl i całokształt. Wiersz jest bardzo nastrojowy i miałam skojarzenia ze średniowieczem. Kocham takie odwołania, tzn średniowiecze +fantasy, bo sama piszę w tym stylu opowiadanko.
Za cały wiersz wieeeeelki plus.
Pisz dalej! Czekam na kolejne dzieła

.

Annabeth&Percy

Dziękuję wam za te jakże zacne oceny.
No więc piosenka ta to Nightwish - The Islander
Naszła mnie także kolejna wena. Przyszła ona pod wpływem Roxette - Joyride, ale w zasadzie tylko pomysł, cała reszta przyszła ze wspomnieniem Nightwish - Scaretale, a o to to nowe Coś:

Cyrk

Tylu stworzeń
Nie było w tysiącu wierzeń
Przez ludzi stworzonych
W świat szerzonych

A teraz
Zobaczyć je możesz
Ten jeden raz
Zwiedzić świat wzdłuż i wszerz

Przyjdź tam
Gdzie światło się pali
Gdzie ochroniarze zawsze stali
A portrety wychodziły z ram
Nie oglądaj się za siebie
Bo wszystko już zniknęło
Życie twe pochłonęło
I pochłonie także Ciebie

Nie ma już wyjścia
Oni bronią przejścia
Strach podpełza
A z oczu wypływa Ci łza

Sam tu przyszedłeś
Sam musisz odejść
Tyle już przeszedłeś
A teraz w umysł swój musisz wejść...

W mej ocenie to jest gorsze od poprzedniego no ale cóż... Jeśli komuś będzie się chciało czytać to pozostawiam to jego ocenie. ;p