"To tylko parę kartek, zabarwionych literami" [M]

Mosqua

"To tylko parę kartek, zabarwionych literami"

Gdy byłeś mały, nigdy nie czytałeś książek. Bo i po co? Zawsze było tyle rzeczy do zrobienia. Tyle bezsensownych, nie mających znaczenia, idiotycznych wręcz rzeczy do zrobienia. Ni mniej, ni więcej, a tylko strata czasu.

Bo czym jest jedzenia i picie? Czym jest bieganie, skakanie, wysypianie się? Czym jest nauka, wkuwanie bezsensownych nazw, które zapomnisz, gdy tylko oddasz test na biurko nauczyciela.

To wszystko podstawowe czynności życiowe, pierwotne instynkty, pozwalające ci przeżyć. A jednocześnie jest to nic. Absolutnie nic.

A gdy pewnego dnia bierzesz do ręki stary, zakurzony tom, pozbawiony okładki, z poplamionymi kartkami, nie zdajesz sobie sprawy, nie jesteś nawet blisko, by zrozumieć, że twoje życie właśnie się zmieniło.

Czym jest książka?, pytają. Tylko parę kartek, zabarwionych czarnymi literami.

Czym jest książka? Czym jest książka?, powtarzasz z niedowierzaniem.

Zagłębiasz nos w jej ramiona, a ona wita cię zapachem nowości, lub wręcz przeciwnie, wonią starego drewna. Uśmiechasz się błogo, a uśmiech rozlewa ci się po całym ciele.

Ty nie czytasz. Ty żyjesz. Cały twój świat kręci się tylko wokół tej jednej rzeczy, rzeczy pozornie niewinnej. Sen, jedzenie, spanie, to tylko czynności przeszkadzające, ograniczające cię. Nic i nikt nie jest w stanie cię oderwać od kawałku papieru w twojej dłoni. Przyspiesza ci puls, zaczynasz szybciej oddychać, kręci ci się w głowie. Nie wiesz co jest górą, a co dołem. Nie masz pojęcia co się właśnie stało. Twój organizm nie jest w stanie się obronić, poległeś na całej linii. Wszystko inne mogło by nie istnieć, a ty nawet byś nie zauważył.

A gdy okazuje się, że kartek brakuje, ze nagle ni stąd, ni zowąd książka się skończyła, nie wierzysz. Ty jej potrzebujesz. Nie jesteś w stanie bez niej funkcjonować, całe twoje życie się zatrzymało.

Jesteś uzależniony. Nie ma lepszego określenia.

Twoje myśli krążą tylko wokół tej jednej rzeczy, widzisz ją wszędzie, w każdym, nawet najciemniejszym zakamarku.

Chcesz więcej. Więcej, więcej i więcej.

Zaczynasz pisać sam, tworzyć własne dzieło, własną twórczość. Otaczasz się innymi, podobnymi do ciebie samego i jakoś dajecie radę. Jesteście na odwyku. Bierzecie tylko część dawki, absolutne minimum.

Ale wtedy coś idzie nie tak. Idziesz nie tam gdzie powinieneś, idziesz znów po narkotyk. Zaczynasz pomału, tak jak kiedyś, już zapomniałaś co on z tobą zrobi. I w pewnym momencie zdajesz sobie sprawę, że znów się uzależniłeś, że znów dałeś się zawładnąć.

Wiesz, że ty nigdy nie będziesz tak dobry, wiesz, że nigdy nie uda ci się tego osiągnąć.

Płaczesz. Krzyczysz. Leżysz na łóżku i godzinami wpatrujesz się w ścianę.

Jesteś wrakiem człowieka. Nie poznajesz siebie w lustrze.

A potem siedzisz w szkolnej ławce. Pogodziłeś się już z tym co nieuniknione. Zaakceptowałeś to, że nie wygrasz, że musisz przegrać w tej walce.

Po co tyle czytasz? Przecież to tylko książka!, słyszysz nad uchem. Podnosisz się i wyjmujesz tom, który czytałeś na przerwie. Przez chwilę siedzisz w ciszy. A potem wybuchasz histerycznym śmiechem, który ciągnie się po całej sali.

Nie jesteś w stanie się powstrzymać. Tylko książka? Tylko książka?

Czemu się śmiejesz?, słyszysz natarczywe pytanie nad uchem.

Patrzysz na książkę w swojej dłoni. To tylko parę kartek zabarwionych literami.

To tylko książka, odpowiadasz z uśmiechem. Oni odwracają się i odchodzą, mamrocząc coś pod nosem o szaleńcach.

Nie rozumieją. I może lepiej, żeby nie zrozumieli.

electra

Oni nie rozumieją bo nie czytają...
Moja koleżanka- Czemu czytasz, marnujesz czas?
Ja- nie marnuję, to, że polubiłam czytać to najlepsza rzecz jaka mi się przytrafiła. Ja bez tego nie przeżyję a czasu nie marnuję bo, bo...
No jak ona w ogóle nie czyta to ja jej nie wytłumaczę co to znaczy marzyć, czekać na następną część i przede wszystkim: czytać. Nie umiem. O tym co przeczytałam mogę mówić całymi godzinami ale wytłumaczyć jak się czuję po przeczytaniu... nie umiem...
Co do samego tekstu: Fenomenalne =]

Blanca

Mosqua

Wypowiedzi celowo napisałam w ten sposób. A tam na początku nie dałam pytajnika, bo jakoś tak wydawał mi się być dziwnie wciśnięty.
A mam pytanie. Co ci się nie podoba w AiO? I nie chcę, żeby to zabrzmiało ; odwal się, ja piszę genialnie! Chodzi mi o to czy fabuła, pomysł, styl, czy po prostu ci się nie podoba i tyle. Jesteś pierwszą osobą, która krytykuje AiO, dlatego jest to dla mnie bardzo ważne. Reszcie chyba się nie chce, albo po prostu wszystko im się podoba i nie potrafią rozróżnić chłamu od dzieła.

*Verte*

Przepraszam, skarbie, przeprasza, że wcześniej nie skomentowałam, ale żeby napisać komentarz, też muszę mieć wenę

Więc tak... Coraz bardziej zastanawiam się, czy ty, oby na pewno mnie nie znasz osobiście... Ogólnie super pomysł, na napisanie czegoś takiego! Very Happy

Brawo, więc za temat.

Raphael

Jedna z najpiękniejszych miniaturek jakie czytałem. Jedna z najlepszych jaką napisałaś. Co tu powiedzieć. To, że to wszystko to prawda, ale ta prawda odnosi się również do innych rzeczy, nie tylko książek. Tą książką w miniaturce może być ulubiona muzyka, film, zespół, internet. Wszystko. Przynajmniej ja miałem takie wrażenie.

Co do ulubionych fragmentów to trudno mi je znaleźć. Trudno, bo cała miniaturka jest jednym całym ulubionym fragmentem. Jeszcze nigdy nie czytałem tekstu emanującego taką prawdziwością. To kolejny atut, że wyrośnie z Ciebie wybitna pisarka.

Nie wiem jak to jest, że tak pięknie piszesz. Może anioł tobą tak kierował albo inna potężna magiczna siła, ale jedno jest pewne. Poniżej poziomu to ty się nie zniżysz.

Muszę rzec, że prawie całego mnie opisałaś. To wszystko dotyczy mnie i miłość do książek Ricka Riordana. Ale to dotyczy również nas wszystkich, któryz kochają czytać.